Waar blijft dat lef?

Ik sprak een van mijn concullega’s begin september en hij  merkte op dat “het seizoen is weer begonnen”. Ik begreep direct wat hij bedoelde. Iedereen is weer terug van vakantie, we draaien weer op volle toeren. En ook de politici zijn terug en druk in de weer met hun traditionele seizoensopening: Prinsjesdag en de Algemene Politieke Beschouwingen met de regering.

In al het spektakel over asielbeleid bleven veel andere belangrijke dingen op de achtergrond. Voor mij was dat de verlaging van de energiebelasting op aardgas van 2,8 cent per kubieke meter. Op het eerste gezicht een sympathieke maatregel, en daar is het waarschijnlijk voor gedaan.

Maar ik begrijp er eerlijk gezegd helemaal niets van. Het is wat mij betreft een peperduur schot met hagel dat ons ook nog eens de verkeerde kant duwt met de transitie. Alle huishoudens profiteren er maar een beetje van en het lost structureel niets op want de gasprijs en daarmee de energierekening gaat toch echt doorstijgen de komende jaren.

Een verkapte subsidie op fossiele energie is het en net als met de energietoeslag en het energieplafond van een aantal jaar geleden gaat het grootste deel van die pot naar mensen die het best kunnen betalen. Zonde van die €1,8 mrd, in een tijd dat we als land niet veel geld hebben! Dat kan beter en het mooiste is, de voorzet voor betere besteding is al lang gegeven! Waar blijft dat door het kabinet beloofde lef nou?

Het algeheel verbindende Haagse thema op dit moment is armoedebestrijding. Stel je eens voor dat je die €1,8 mrd besteedt aan structureel verlagen van de energierekening van die mensen die het financieel het moeilijkst hebben. De NVDE kwam al in maart vorig jaar samen met Ecorys met een heel mooi plan voor de bestrijding van energiearmoede. Kern van het plan is uiteraard op grote schaal isoleren en duurzame energie van eigen bodem.

Al langer spreken we er over dat de energietransitie een sociale transitie zou moeten zijn. Ik zou zeggen, pak dit plan er even bij in Den Haag, hier kan je het snel over eens worden. Met deze route wint namelijk iedereen. Een plan met lef, het geeft mensen hoop die dat kunnen gebruiken en elke politieke partij kan trots aan haar achterban vertellen wat ze bereikt hebben. En als klap op de vuurpijl is invulling gegeven aan het thema van het hoofdlijnenakkoord van deze regering. Wat wil je nog meer?