Column

Vlak voor vertrek heb ik mijn man opgebiecht dat ik geen zin meer had in de zomervakantie. Geen zin meer in de bestemming.

In ruim vier jaar bij Ennatuurlijk maakte columnist Ernst Japikse twee wereldwijde crisissen mee. Eerst corona en toen de energiecrisis. Beide lijken voorbij. “Ik durf het bijna niet te zeggen, ik mis de crisis soms.”

Columnist Ernst Japikse schrijft een brief aan Geert Wilders over minder, minder, minder.

Verleiden is een zwaar ondergeschoven kindje in de energietransitie. We praten eindeloos aan allerhande energietafels, maar zullen we het allemaal een beetje aantrekkelijker maken voor eindgebruikers?

Enkele maanden terug zat Laetitia Ouillet met een gezelschap van het ministerie van Binnenlandse Zaken in een podcaststudio, waar ze met een gestrekt been haar beklag deed over het Nationaal Programma Lokale Warmtetransitie (NPLW).

Onweer in de bergen is iets waar ik mijn hele jeugd bang voor ben gemaakt. Ik zal het weer in de bergen nooit onderschatten. Zeker niet sinds juli 2015, toen tijdens de Eiger Ultatrail de bliksem insloeg.

Het is dan eindelijk zover, er ligt een nieuw regeerakkoord. Ik zag de reacties van de energiebranche eerder dan de tekst zelf. Wat mij opviel is dat reacties vrij mild waren. Opgelucht zou ik het bijna noemen.

Vorige week werd ik heel even teruggeworpen in de tijd. Naar 2008, toen wij middenin mijn tweede zwangerschap de zolder lieten verbouwen. Nu moeten jullie weten dat ik ruime tijd geen neus had voor betrouwbare aannemers. En dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Gaat u maar rustig slapen. U betaalt vanaf volgend jaar niet meer te veel voor warmte. De Haagse spierballen hebben gesproken en de veel te hoge tarieven zijn de kop ingedrukt. Operatie geslaagd! Maar de patiënt is overleden.

Als je windmolens op land ontwikkelt in je vrije tijd, zou je denken dat je gewend raakt aan de sfeer in bedompte zalen die trillen van woede en verontwaardiging van de aanwezigen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn vast grotere natuurtalenten in de sector maar voor mij went het niet.

Als jullie deze column lezen, ben ik een Nederlander geworden. Te laat om hier nog bezwaar tegen te maken, vanaf nu doe ik blijvend mee. Een raar gevoel, 23 jaar na dat ene paasweekend waarop ik in de auto stapte om voor het eerst in mijn leven naar Utrecht te rijden.

De lamme helpt de blinde. Het is wat mij betreft één van de meest iconische gezegden van de Nederlandse taal, en heeft iets intens treurigs. Toch kan het nog treuriger namelijk: De lamme en de blinde werken elkaar tegen.

Ik raakte in gesprek met mijn zoon over het feit dat hij in de zwemwedstrijden niet altijd laat zien wat op de trainingen juist wél goed gaat. Er valt een parallel te trekken met hoe wij ons in de energietransitie gedragen.

Ik ben gevraagd om over tien dagen een presentatie te geven aan 300 ondernemers die op allerlei manieren worden geconfronteerd met de gevolgen van de energietransitie. Welke kant van het verhaal moet je dan gaan vertellen?

Mijn natuurkunde docent was een vreselijke man. Nu wil het geval dat ik in zijn les regelmatig moest gapen. Hij zag het als een persoonlijke aanval. Lang verhaal kort: ik ben overgestapt op een pakket met talen, filosofie en geschiedenis.