Bestemming bereikt

Ik ging in het eerste weekend van juli met mijn junioren naar een laatste wedstrijd in Amsterdam. Samen het seizoen afsluiten door nog een paar mooie races te zwemmen. De grote toernooien zijn dan achter de rug, de spanning is eraf en de vakantie lonkt. In opperste stemming hingen wij de teamvlag op en maakten wij ons op voor twee intensieve dagen in het Sloterparkbad.

De series duurden lang en ik had slechts een klein groepje mee dus moest ik als coach soms lang tussen races wachten. Uit verveling, zittend bij het raam tijdens de tweehonderd meter wisselslag, haalde ik uit gewoonte mijn telefoon uit mijn zak.

Tussen alle nutteloze nieuwsbrieven (waar ik me ooit een keer voor moet uitschrijven) zat een standaard afwijzing op mijn sollicitatie als aspirant-Kamerlid. Deze korte mail overviel me volledig en zorgde ervoor dat ik mijn klok niet op tijd meer kon indrukken toen mijn zwemmer eindelijk van start mocht. Snel erna was het pauze en kon ik weer onder onze clubvlag gaan zitten waar ik de tranen niet meer tegen kon houden. Het bericht dat de trainster uit Utrecht overstuur was, bereikte andere clubs en ouders op de tribune en er vormde zich snel een cirkel om mij heen. Ik maakte de wedstrijd goedschiks of kwaadschiks af en ging verslagen naar huis.

De wens om de politiek in te gaan koesterde ik al een tijdje. De groeiende ongelijkheid in hoe de energietransitie uitpakt in de samenleving gaat mij aan het hart. Zo schreef ik het ook in mijn sollicitatiebrief: “Energie is een basisbehoefte en wij staan voor de enorme uitdaging om deze transitie niet alleen een succes te laten worden voor wie geld heeft voor een elektrische auto, warmtepomp, eigen oprit en een groot dak met zonnepanelen, maar ook voor huurders in gemengde verenigingen van eigenaars met verouderde geisers in kwetsbare wijken. Ik ken vanuit mijn werk beide kanten van de energietransitie-medaille. Ik heb samen met mijn collega’s in de afgelopen winters sinds 2022 geklust in woningen waaruit steeds weer blijkt dat bestaanszekerheid in Nederland helaas geen ondergrens kent. Ook hebben wij de opdracht om te zorgen dat de brede welvaart wordt behouden: een energietransitie die eindigt met een economie waarin technisch geschoold personeel geen toekomst heeft, past niet bij een Nederland waar elk jaar een kwart miljoen MBO-leerlingen hun diploma behalen.”

En heel eerlijk: ik verafschuw de manier waarop de politiek op dit moment wordt gevoerd. Inhoudsloos, hijgerig, kortzichtig en polariserend. Ik zoek naar leiderschap en bezieling en vind momenteel enkel verwarring en verdeling. Net als dat Jeanne ooit opstond om de Engelsen uit Frankrijk te schoppen, dacht ik in mijn hoofd stemmen te horen dat ik nu op moest staan en als Kamerlid solliciteren. Het was mijn moeder die mij deze onfortuinlijke vergelijking appte trouwens, maar gelukkig eindigt mijn verhaal een stuk vriendelijker. Het enige wat op de brandstapel is gesneuveld is mijn ego.

En nu, anderhalve maand na de shock aan de badrand, smeult de as nog wat na, maar kijk ik vooral terug op een ongelooflijk fijne periode. Ik denk aan mijn schoonfamilie die, tijdens een familieborrel, gelijk allemaal lid werd van de partij om mij te kunnen steunen. Aan de onwaarschijnlijk lieve en warme aanbevelingsbrieven die over mij zijn geschreven. Aan de leden van de Klimaat en Energie Koepel (KEK) die via whatsapp werden opgetrommeld om een steunbetuiging af te geven. Aan de onvoorwaardelijke liefde van mijn gezin, die ondanks alle mogelijke consequenties voor hen, zich achter mijn keuze hadden geschaard. Aan mijn buurtgenoten die met lijstjes langs de deuren gingen voor voldoende handtekeningen.

Maar vooral aan de overweldigende opluchting van collega’s, vrienden en familie toen ik vertelde dat ik het niet zou worden. De strijd voor energierechtvaardigheid kan je ook buiten de Tweede Kamer voeren. Ik blijf in het komend jaar strijden voor VvE’s, met mijn beste vriendin ’s ochtends vroeg hardlopen, met mijn collega’s lunchen, podcasts over energierapporten maken, puberzwemmers afbeulen en op dit platform Uitdehoek komen. Ik ben waar ik moet zijn: ik heb mijn bestemming bereikt.

Correcties & aanvullingen

Deze column is aangepast op dinsdag 26 augustus om 7.44 uur. In een eerdere versie stond dat Jeanne d’Arc de Spanjaarden uit Frankrijk joeg, dit waren de Engelsen.