31 oktober twitterde ik een belofte: “Ooit ga ik een column schrijven over hoe de installatie van onze zonnepanelen is verlopen en het wordt een zesdelige serie waarvan jullie de geloofwaardigheid in twijfel zullen trekken”. Hierbij los ik deze belofte in.
Eigenlijk begint het hele verhaal met de reddende komst van Stedin op een zondagmiddag waarop de laadpaal, wasmachine, droger en airfryer tegelijkertijd in gebruik waren. De monteur was gelukkig snel ter plaatse en er ontstond een technische discussie over de overgang van een één- naar een drie-fase-aansluiting die volgens hem nog niet noodzakelijk was (mits wij het rustiger aan zouden doen qua gelijktijdigheid van alle apparaten in huis), maar het wel zou gaan worden mochten wij ooit zonnepanelen willen nemen. De monteur vertelde nog dat, mocht het ooit zover komen, wij dan eerst de “meterkast” geschikt zouden moeten maken. Het kastje dat open in de gang hing, voldeed bij lange na niet aan hun eisen. Oké.
De zonnepanelen waren bij ons een wat middellangetermijnplan tot wij afgelopen juni een brief ontvingen van de gemeente. De gemeente had twee installatiebedrijven geselecteerd die tegen een gereduceerd tarief zonnepanelen en warmtepompen konden aanbieden. Aangezien wij allebei toch enige mate van betrokkenheid met de energietransitie hebben, vonden wij het passend om hierop in te gaan en er werd gauw een afspraak gemaakt met het bedrijf dat zich met zon bezig hield.
Tot mijn verbazing kwam de beste man al een week later op de koffie en verklaarde zich ook thuis in de warmtepompen waardoor wij van hem twee offertes mochten verwachten, binnen twee weken. Dit begon wel angstaanjagend snel te gaan, ik had mij minstens een jaar wachttijd voorgesteld, zoals het was gegaan bij het HR++-glas van de keuken. De warmtepomp blijkt al gauw geen match en lijkt ons ook wat overbodig nu wij intussen gehoord hebben dat er ooit een warmtenet door de straat gaat lopen. Voor de zonnepanelen lag er een aantrekkelijk aanbod met fotosituatie van ons huis en een simulatie met veertien mooie panelen uit het (beschermd stadsge)zicht. Ik had liever gezien dat wij deze in terracottakleur gingen bestellen, maar sommige gevechten kan je thuis simpelweg niet winnen en ging ik dus akkoord met zwart.
Ik had amper de tijd om aan het idee te wennen dat er al een datum werd geprikt om de panelen te monteren. Begin september stonden er vijf mannen voor de deur met veertien panelen in de bus, een goed humeur en zin in koffie. Voor een overspannen markt met tekort aan ongeveer alles vond ik dit best vlot gaan. Ik gaf ze koffie en een rondleiding, waarschuwde ze dat de konijnen in de tuin loslopen en wenste ik ze veel succes met de installatie.
Kort daarop hoorde ik dwars door mijn Teams-call heen dat er wat loos was. “Ik ga even buiten kijken bij de zonnepanelen-mensen, ik maak me toch zorgen over de konijnen”, zei ik tegen mijn collega. De teamleider stond druk te telefoneren met het hoofdkantoor. “Er had een hoogwerker besteld moeten worden”, vertelde hij mij terwijl hij in de wacht stond. En ze moesten volgens de offerte geultjes graven voor de bekabeling en dat stond niet in hun werkvoorbereiding en was ook niet waarin ze gespecialiseerd waren. Een uur later liepen ze onverrichte zaken weer naar de bus.
Een maand later gaat de bel, ik ren naar beneden en zie dezelfde teamleider staan met zijn team. “We zijn er weer! Er komt zo een hoogwerker aan en wij gaan vandaag de panelen plaatsen”, roept hij vrolijk. Het is even wachten op de hoogwerker die uit de buurt van Apeldoorn moet komen. Ze klimmen ondertussen via de buurman het dak op. Er klinkt weer consternatie en er wordt weer druk gebeld met de manager. De veertien panelen passen zeker niet op het dak, en al helemaal niet volgens het plan dat hiervoor is opgesteld. De hoogwerker rijdt net de straat binnen maar mag per direct omdraaien. Er moet een nieuwe offerte worden opgesteld: het oorspronkelijk plan gaat hem niet meer worden.
Ondertussen was Stedin ook weer langsgeweest. Er ontbreekt een “vierpolige hoofdschakelaar”. Ik ben allang de draad kwijt (pun intended) maar de elektricien begrijpt meteen wat wij bedoelen en komt een week later zijn huiswerk doen, dit was onderdeel van het werk van de PV-installateur maar door de vertraging was hij er nog niet aan toegekomen. Mijn man timmert (en schildert!) een nieuw houten kastje, om straks ook Stedin te verblijden met een hopelijk kloppende installatie.
De zonnepanelen-adviseur is weer snel ter plaatse en brengt eind oktober een nieuwe offerte uit, met opnieuw een luchtfoto van ons huis en een nieuwe simulatie. Van de oorspronkelijke 5.740 Wp blijft nog maar 3.690 Wp over.
Ze worden nog steeds zwart en gaan gewoon anders liggen. En zo geschiedde dat wij twee weken later dezelfde ploeg binnen mochten laten om eindelijk de panelen te monteren. Dachten wij. Ze zijn zonder de hoogwerker gekomen, op de offerte staat namelijk dat een steiger voldoet. Het huis is niet geslonken sinds hun laatste bezoek, dus gauw klinkt de conclusie dat Apeldoorn weer gebeld had moeten worden. De irritatie is wederkerig. Zij overleggen of ze tóch niet iets aan voorbereidingen kunnen doen om later de panelen te plaatsen.
Ze klimmen het dak op via het zolderraam van de buurman om het frame alvast aan te brengen. Ik beleef doodsangsten vanuit mijn werkkamer. Het geluid van werkschoenen over dakpannen recht boven je hoofd is echt eng. Ik app een filmpje aan een vriend die in de business zit. Ze werken zonder bescherming of valbeveiliging en ik doe een schietgebedje. Tegen de lunch gaan ze weer weg, de zonnepanelen gaan in het fietsenhok in afwachting op hun terugkeer. 9 november staan ze zonder afspraak maar mét hoogwerker voor de deur. “Het gaat gebeuren mevrouw!”. Twee uur later worden de panelen aangesloten en de wifi gekoppeld aan de app en geven wij elkaar een hand. Ajeto!
Op 14 december staat Stedin voor de deur voor de drie fasen. Het heeft overigens sinds de dag dat ik zonnepanelen gekregen heb niet een dag niet geregend – dit geheel terzijde. Ik las recentelijk dat volgens een berekening van Martien Visser Nederland nu wereldkampioen is als het gaat om geïnstalleerd vermogen aan zonnepanelen per inwoner. Wij zijn Australië in 2023 voorbij gegaan. Op basis van mijn n=1 ervaring vraag ik me af hoe dat in ‘s hemelsnaam heeft kunnen gebeuren. Mijn zorg over het tekort in de installatiebranche is in ieder geval iets afgenomen. Het is dat ik geen Lean consultant of scrum master ben, anders wist ik in ieder geval wel in welke branche ik mijn diensten zou aanbieden.