Over het kruispunt

Ik verwijderde recentelijk mijn Facebookaccount. Niet omdat ik diepgewortelde gevoelens heb over sociale media en privacy, maar omdat het mij simpelweg teveel tijd ging kosten. Als ik een uurtje vrij heb, wil ik dat uur liever investeren in iets nuttigs dan in het bekijken van de zoveelste reel. Mijn dochter (van 15, mind you) confronteerde mij met mijn gemiddelde schermtijd en stelde zelfs een schermtijdlimiet in op mijn telefoon. De jeugd heeft de toekomst.

Bij het verwijderen scrolde ik nog even door oude foto’s en posts. Tussen zwemdiploma’s en verjaardagstaarten vond ik een oude post waar ik op de foto sta in de raadszaal waar ik een brief voorlees aan Jan van Zanen, destijds burgervader van onze stad.

Waar dit mee te maken heeft is het volgende: ik woon aan de oostkant van een drukke doorgangsweg die Utrecht Zuid verbindt met onder andere de wijk Overvecht. Aan de andere kant van de weg staan diverse voorzieningen waar kinderen van nature vaak moeten zijn: een BSO, een schaakclub, een tennisclub en een zwembad.

Mijn zoon zwemt al zijn hele leven en moest dus deze weg regelmatig alleen op de fiets oversteken. Door de inrichting van het kruispunt was er een mogelijkheid voor automobilisten die het niet heel nauw namen met verkeersveiligheid om het stoplicht te vermijden en door rood te rijden. Kinderen hadden hierdoor geen overzicht meer en er hebben zich dan ook enkele ernstige ongelukken voorgedaan.

De wethouder van toen hadden wij meermaals gevraagd om te komen schouwen. Ze kwam dan ook, twee keer, midden op de ochtend en aan het begin van de middag en constateerde dat het allemaal meeviel. Haar conclusie was dat er acht jaar later een reconstructie van deze drukke weg zou plaatsvinden, waarin verkeersveiligheid centraal zou staan. En ook dat mensen steeds vaker de auto zouden laten staan om zich door Utrecht per fiets te transporteren.

Acht jaar! Als je kind elke dag het gevaarlijke kruispunt moet passeren, heb je geen enkele boodschap aan een verbetering in de verre toekomst. Door hierover mijn zorgen te delen kwam ik in contact met een raadslid dat samen met de bewoners een plan maakte. We maakten opnames op het kruispunt tijdens de spits en deelden deze op sociale media. Ook belden wij diverse kranten om ter plekke verslag te doen van de situatie en haalde ik handtekeningen voor een petitie.

De petitie is dan ook de brief die ik aan Jan van Zanen op de desbetreffende foto van Facebook aan het voorlezen was. Het eindigde met een besluit om per ommegaande, ondanks het beleid en standpunt van de wethouder, het kruispunt aan te pakken. Geen drie maanden later waren de werkzaamheden al afgerond.

Vorige week werd de Wgiw aangenomen. Ik kan natuurlijk niet in de hoofden kijken van Eerste Kamerleden maar ik was echt flabbergasted. Geen minuut heb ik er afgelopen jaren rekening mee gehouden dat deze wet een toekomst zou hebben. Het idee dat je de gemeenten, met hun heel korte politieke periodes waarin impopulaire maatregelen kunnen worden genomen, zou opzadelen met een regie waar ze niet per se allemaal om hebben staan schreeuwen, vind ik bespottelijk.

Dat wij sowieso in deze tijden van groeiende ongelijkheid in de warmtetransitie niet bezig zijn met de brand te blussen, maar met een volledige reorganisatie van de brandweer en herziening van de brandblusprotocollen, is voor mij ondoorgrondelijk.

Er komen gemengde signalen uit alle hoeken over huishoudens gewaaid: de hybride warmtepomp hoeft niet meer; de cv-ketel kan nog prima jaren mee. De gasbelasting gaat omhoog, nee toch weer omlaag. De nettarieven voor elektriciteit stijgen fors en raken iedereen, ongeacht het profiel. Er komt een ETS2 aan, maar de politiek brandt zich niet aan uitspraken over de kosten voor huishoudens. Wel/geen bijmengverplichting groen gas en bijbehorende kostenstijgingen op de eindrekening. Warmtenetten zijn uit de gratie maar gemeentes komen met publieke bedrijven die dit ineens gaan oplossen.

Waar nog jaren geleden niemand af kwam op bewonersavonden, heb ik twee weken terug niet eens een glas water kunnen drinken bij een inloopbijeenkomst over onder meer verduurzaming van een wijk. Waar het om 19.00 uur zou beginnen, stonden mensen al om 18.45 uur naar binnen te dringen.

En het is in deze context dat de nieuwe wet is aangenomen. Juist om duidelijkheid te verschaffen. Het is dus de intentie van de wetgever om Nederlandse gemeenten de regie te geven om gebieden aan te wijzen en een datum te pinnen waarop aardgas niet meer geleverd zou mogen worden. Met als streeftermijn een periode van acht jaar.

Acht jaar. Waar deed het mij ook alweer aan denken? Gemeentes staan dichtbij mensen, raadsleden wonen in je stad en misschien zelfs in je wijk. Individuele gevallen en wensen komen ze ter ore. Een gemeente stemt met haar hoofd voor wijkherontwikkeling en grote en meeslepende mobiliteitsplannen en met haar hart voor bestaanszekerheid en verkeersveiligheid. Keer op keer.

Ook ik zoek duidelijkheid maar zie dus (nog) niet hoe dit instrument in de praktijk gaat werken. Vooral omdat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid er ooit weer moeders petities staan voor te lezen in raadszalen, getekend door medeburgers die door legitieme omstandigheden de cv hebben laten hangen. En ik me afvraag hoe de burgemeester dan zal reageren.