Uit de hoek

Sinds 1 november van dit jaar ben ik gemeenteambtenaar. Het voelt nog gek en ik merk dat ik het ook een paar keer hardop tegen mezelf moet herhalen, maar het is toch echt zo: ik werk tegenwoordig voor een gemeente.

Hoewel de uitdagingen in de energietransitie tussen Frankrijk en Nederland misschien wezenlijk van elkaar verschillen, vertonen Frans en Nederlands toch veel overeenkomsten. Dat een zwaluw nog geen zomer maakt, kan ik gelukkig in beide talen succesvol uitdrukken.

Afgelopen week kon ik moeilijk in slaap komen. Mijn hoofd was helemaal vol van ‘de wécéwé’. Ik besef dat dit echt heel triest zal overkomen en ik hecht eraan om iedereen gerust te stellen dat ik, naast mijn werk, ook gezonde interesses hebt zoals hardlopen en boeken lezen.

Hoe fijn zou het zijn als je niets aan je huis hoeft te doen, je pakketten van el cheapo ali kan blijven bestellen zonder na te denken over de afstand die ze moeten afleggen en door wie ze zijn gemaakt en eeuwig van betaalbare energie voorzien kan worden zonder enige afstand te hoeven doen van ruimte of uitzicht? Free beer? Yes Sir!

Net toen alles klaar was, legde mijn wederhelft een uitgedraaide slide op mijn bureau. “Dít is wat je ze moet vragen!”, verklaarde hij. Zucht. Waarom doet hij dit altijd?

Vlak voor vertrek heb ik mijn man opgebiecht dat ik geen zin meer had in de zomervakantie. Geen zin meer in de bestemming.

Enkele maanden terug zat Laetitia Ouillet met een gezelschap van het ministerie van Binnenlandse Zaken in een podcaststudio, waar ze met een gestrekt been haar beklag deed over het Nationaal Programma Lokale Warmtetransitie (NPLW).

Onweer in de bergen is iets waar ik mijn hele jeugd bang voor ben gemaakt. Ik zal het weer in de bergen nooit onderschatten. Zeker niet sinds juli 2015, toen tijdens de Eiger Ultatrail de bliksem insloeg.

Vorige week werd ik heel even teruggeworpen in de tijd. Naar 2008, toen wij middenin mijn tweede zwangerschap de zolder lieten verbouwen. Nu moeten jullie weten dat ik ruime tijd geen neus had voor betrouwbare aannemers. En dan druk ik me nog voorzichtig uit.

Als je windmolens op land ontwikkelt in je vrije tijd, zou je denken dat je gewend raakt aan de sfeer in bedompte zalen die trillen van woede en verontwaardiging van de aanwezigen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn vast grotere natuurtalenten in de sector maar voor mij went het niet.

Als jullie deze column lezen, ben ik een Nederlander geworden. Te laat om hier nog bezwaar tegen te maken, vanaf nu doe ik blijvend mee. Een raar gevoel, 23 jaar na dat ene paasweekend waarop ik in de auto stapte om voor het eerst in mijn leven naar Utrecht te rijden.

Ik raakte in gesprek met mijn zoon over het feit dat hij in de zwemwedstrijden niet altijd laat zien wat op de trainingen juist wél goed gaat. Er valt een parallel te trekken met hoe wij ons in de energietransitie gedragen.

Ik ben gevraagd om over tien dagen een presentatie te geven aan 300 ondernemers die op allerlei manieren worden geconfronteerd met de gevolgen van de energietransitie. Welke kant van het verhaal moet je dan gaan vertellen?

Mijn natuurkunde docent was een vreselijke man. Nu wil het geval dat ik in zijn les regelmatig moest gapen. Hij zag het als een persoonlijke aanval. Lang verhaal kort: ik ben overgestapt op een pakket met talen, filosofie en geschiedenis.

Vlak voor de lunch bellen we bij een gezin aan. We gaan gelijk aan de slag. Geen radiator is goed te bereiken. De grond is bezaaid met zwarte puntjes. “Oh, dat is kruidnagel”, zegt de moeder. “Tegen zilvervisjes”. Jakkes.