Uit de hoek

Ik denk de laatste tijd veel over de industrie. En over subsidies aan de industrie. Over het algemeen sta ik aan de kant van mensen die vinden dat de industrie duidelijkheid, infrastructuur en vergunningen moet krijgen. Maar de laatste tijd loop ik in mijn hoofd vast op een vraag: waarom wachten ze?

Mijn vader en ik gaan met de gebouwbeheerder kijken bij de verwarmingsketel van het appartementencomplex waar mijn vader woont. Ik heb niet bijster veel zin in VVE-energiegedoe op mijn vakantie, het voelt alsof ik de huisarts ben die op een verjaardag wordt gevraagd of hij heel even toch naar je maag-darmproblemen wil luisteren. Maar vooruit, mijn vaders wil is wet: wij gaan op ketelexcursie.

Alles wat ik doe, waar ik aan werk of wat ik lees is tegenwoordig “politiek gevoelig”. Of het nou om een warmtenet, windmolens, geplande kerncentrales of de aanpassing van het burgerlijk wetboek gaat. Maar politieke gevoeligheid is geen natuurfenomeen. Het is een uitdrukking die wij gebruiken omdat wij niet durven toe te geven welke emotie erachter schuilgaat. Daar moeten we zo snel mogelijk mee ophouden.

Deze week viel bij mij thuis een brief op de mat. Van mijn eigen gemeente. Dat mijn wijk een van de eerste in Utrecht zal zijn om van het aardgas af te gaan. Ik heb medelijden met de programmamanager die binnenkort hier een eerste bewonersavond moet gaan organiseren.

Laat ik gelijk alle misverstanden uit de wereld helpen: ik vind het goed dat wij stappen zetten om ervoor te zorgen dat de weggevallen inkomsten uit de gashandel gecompenseerd kunnen worden door groene waterstof en hoop sowieso op grote stappen op dit gebied om onze klimaatambities waar te kunnen maken. Maar laten we stoppen met wensrekenen.

Een kolonie dwergvleermuizen eet in een gemiddelde wijk al snel 14,7 miljoen insecten, waaronder veel muggen. Dus de vleermuis wil je behouden in je wijk, ook als je die gaat verduurzamen. Wat dit betekent? “Nou”, antwoordt de ecoloog, “dan hangt het af of er sprake is van een eenvoudige of van een complexe procedure”. Ik zie de bui al hangen…

Ik oefen het beantwoorden van vragen die ik krijg tijdens bewonersavonden, gewoon tijdens de borrel bij mijn bloedeigen familie. De meeste vragen zijn eigenlijk ook erg logisch en verdienen het gesteld te worden en ik krijg de kans om goed na te denken over mijn antwoorden en de tijd om zaken uit te leggen. Vandaag: mogen ‘ze’ windturbines overal en nergens neerzetten?

Op de 22 bladzijdes van de Kamerbrief over de voorjaarsbesluitvorming over klimaat stond veel opgesomd waar wij drie jaar geleden niet eens van hadden durven dromen. Er wordt bij de verschillende ministeries hard samengewerkt aan het halen van de klimaatdoelen. Toch mist er iets, iets wat ook de klimaatactivisten allemaal zouden moeten missen.

Er zijn mijns inziens weinig onderwerpen die zich lenen voor een snelle quote als het gaat om de energietransitie en kernenergie is daarbinnen hét onderwerp dat zich het slechtste daarvoor leent. De afgelopen jaren heb ik rondom kernenergie de volgende zeven conclusies voor mezelf getrokken, die ik in 1.600 woorden samenvat.

Daar zitten wij dan, Hugo B en ik. In de kantine van de Tweede kamer. Wij hebben net wat te drinken besteld en wiebelen onrustig op een bankje. Het debat start om 13:00 uur en wij hebben dus nog 25 minuten vóór dat het begint. Wij zijn allebei zenuwachtig. Wij beslissen alvast naar de Suze Groenewegzaal toe te lopen om te kijken hoe wij straks willen gaan staan om de tekeningen uit de delen.

Vorige week vierde de wereld Internationale vrouwendag en ik kreeg op die dag tijdens een meeting te horen dat ik “wel heel intelligente vragen” kan stellen. En nee, maak je geen zorgen. Dit is niet die column.

Nergens in het eindrapport van de parlementaire-enquêtecommissie staat dat er vooral gezorgd moet worden dat niemand in het getroffen gebied een cent teveel krijgt. Waar komt toch die verlammende angst vandaan om per ongeluk een euro te veel te betalen? En denk niet dat er geleerd is van de situatie in Groningen, deze verlammende angst verspreidt zich als een virus.

Eigenlijk is dit de dag die je wist dat zou komen. Wie mij al langer volgt op sociale media weet dat ik mij verschrikkelijk veel zorgen maak om de toekomst van de Verenigingen van Eigenaren (VVE) in de energietransitie. Mijn doel is dat jullie na het lezen van deze column mijn zorgen delen en het kaf van het koren kunnen scheiden bij berichtgeving in de media en uitingen van Kamerleden wanneer de politiek zich gaat uitspreken over het onderwerp.

Eenmaal in de auto moet ik weer niezen en begin ik plotseling te huilen. Ik ben zo kwaad. Echt onvoorstelbaar BOOS. Het liefst reed ik nu naar Den Haag en ging ik de A12 met mijn Kia blokkeren. Of de minister bij zijn kraag pakken en hier naar toe slepen.

Mijn vader had altijd twee belangrijke levenslessen. Over eentje dicht ik misschien later nog een column, dus die houden jullie nog tegoed. Maar de andere les wil ik nu met jullie delen. “Il n’y a que les imbéciles qui ne changent pas d’avis.” Oftewel, voor wie Frans in de derde met opluchting heeft laten vallen: “Alleen domme mensen veranderen niet van mening.”