Column

Sinds 1 november van dit jaar ben ik gemeenteambtenaar. Het voelt nog gek en ik merk dat ik het ook een paar keer hardop tegen mezelf moet herhalen, maar het is toch echt zo: ik werk tegenwoordig voor een gemeente.

Het valt me van mezelf tegen dat ik onderdeel van het systeem ben geworden. Het systeem dat de echte doorbraak nog niet heeft kunnen forceren. Anderen – u dus – komen ook niet veel verder. Het is allemaal waar, maar van mij en ook van u mag het leiderschap verwacht worden om dit te doorbreken. Als wij het niet doen, wie doet het dan wel?

Hoewel de uitdagingen in de energietransitie tussen Frankrijk en Nederland misschien wezenlijk van elkaar verschillen, vertonen Frans en Nederlands toch veel overeenkomsten. Dat een zwaluw nog geen zomer maakt, kan ik gelukkig in beide talen succesvol uitdrukken.

Vorige week was ik, net als een aantal andere “experts”, uitgenodigd door de Vaste Kamercommissie voor Klimaat en Groene Groei om over dit onderwerp in gesprek te gaan. Eindelijk! Want wat ik tot nu toe gemist heb, is een dialoog met de politiek. En die zou dan nu echt komen.

Afgelopen week kon ik moeilijk in slaap komen. Mijn hoofd was helemaal vol van ‘de wécéwé’. Ik besef dat dit echt heel triest zal overkomen en ik hecht eraan om iedereen gerust te stellen dat ik, naast mijn werk, ook gezonde interesses hebt zoals hardlopen en boeken lezen.

Hoe fijn zou het zijn als je niets aan je huis hoeft te doen, je pakketten van el cheapo ali kan blijven bestellen zonder na te denken over de afstand die ze moeten afleggen en door wie ze zijn gemaakt en eeuwig van betaalbare energie voorzien kan worden zonder enige afstand te hoeven doen van ruimte of uitzicht? Free beer? Yes Sir!

In al het spektakel over asielbeleid bleven veel andere belangrijke dingen op de achtergrond. Voor mij was dat de verlaging van de energiebelasting op aardgas van 2,8 cent per kubieke meter. Ik begrijp daar eerlijk gezegd helemaal niets van.

Net toen alles klaar was, legde mijn wederhelft een uitgedraaide slide op mijn bureau. “Dít is wat je ze moet vragen!”, verklaarde hij. Zucht. Waarom doet hij dit altijd?

Vlak voor vertrek heb ik mijn man opgebiecht dat ik geen zin meer had in de zomervakantie. Geen zin meer in de bestemming.

In ruim vier jaar bij Ennatuurlijk maakte columnist Ernst Japikse twee wereldwijde crisissen mee. Eerst corona en toen de energiecrisis. Beide lijken voorbij. “Ik durf het bijna niet te zeggen, ik mis de crisis soms.”

Columnist Ernst Japikse schrijft een brief aan Geert Wilders over minder, minder, minder.

Verleiden is een zwaar ondergeschoven kindje in de energietransitie. We praten eindeloos aan allerhande energietafels, maar zullen we het allemaal een beetje aantrekkelijker maken voor eindgebruikers?

Enkele maanden terug zat Laetitia Ouillet met een gezelschap van het ministerie van Binnenlandse Zaken in een podcaststudio, waar ze met een gestrekt been haar beklag deed over het Nationaal Programma Lokale Warmtetransitie (NPLW).

Onweer in de bergen is iets waar ik mijn hele jeugd bang voor ben gemaakt. Ik zal het weer in de bergen nooit onderschatten. Zeker niet sinds juli 2015, toen tijdens de Eiger Ultatrail de bliksem insloeg.

Het is dan eindelijk zover, er ligt een nieuw regeerakkoord. Ik zag de reacties van de energiebranche eerder dan de tekst zelf. Wat mij opviel is dat reacties vrij mild waren. Opgelucht zou ik het bijna noemen.