Column

Zaterdag twee weken geleden werden we in Utrecht wakker met een mailtje van Vitens: het water zou mogelijk onveilig zijn geworden. Enterokokken, stond in de mail -dat leek me niet een bacterie om naar uit te kijken. Toch hoefden wij ons thuis geen zorgen te maken. Sinds 2023 hebben we in de kelder een voorraad kaarsen, toiletpapier, opwindbare radio’s en flessen mineraalwater aangelegd.

Bij ons ligt al weken een brief van de gemeente op de eettafel. Bij elke opruimbeurt maken wij keurige stapels die bij de terechte eigenaren worden afgeleverd: brieven van de belastingdienst, huiswerkopdrachten aardrijkskunde of diverse opladers en aankoopbonnen. Maar die ene brief blijft al een tijdje liggen. Omdat geen van ons eigenlijk begrijpt wat er in die brief staat.

Op 7 mei 1995 werd Jacques Chirac met 52,62% van de stemmen gekozen tot president van Frankrijk. Ik weet het als de dag van gisteren, ik was oud genoeg om een toekomst te kiezen, verliefd te worden en alleen door Parijs te reizen, maar moest nog een heel jaar wachten om een stem uit te brengen.

Ik was vorige week bij een congres en deed onbezoldigd mee met een paneldiscussie over energiearmoede. En zoals mij de laatste tijd vaker gebeurt, werd ik aangekondigd als opiniemaker. Op een irritatieschaal van één tot tien kan je mij geloof ik niet meer geërgerd krijgen.

Er zijn meestal twee typen mensen in een relatie: een die dagen van te voren de reis uitstippelt, snelladers selecteert en het autovignet al vooruit heeft besteld. En dan heb je zijn/haar wederhelft die het liefst tien minuten voor vertrek de koffer van zolder haalt en er random kleren in gooit op hoop van zegen: “Het is zomer, waarom zou ik een trui meenemen?”

De wens om de politiek in te gaan koesterde ik al een tijdje. De groeiende ongelijkheid in hoe de energietransitie uitpakt in de samenleving gaat mij aan het hart. En heel eerlijk: ik verafschuw de manier waarop de politiek op dit moment wordt gevoerd.

Ik heb een gratis abonnement op Debat direct waar ik veelvuldig gebruik van maak. Na het volgen van het Kamerdebat over de Wet collectieve warmte was ik compleet beduusd na een woordenwisseling tussen minister Hermans en Kamerlid Kröger.

In de energietransitie zijn we de hele dag druk met de stip op de horizon en ruziën vaak vooral over de schets van de contouren van de afslagen van de snelweg die ons naar deze stip moeten brengen. We zijn wat minder druk met de N-wegen waar de reis mee begint. En dat is jammer.

“Het grootste gevaar zit tussen de bureaustoel en het scherm”, klinkt het naast mij. Wij rijden terug op een lege Franse snelweg na een weekend hardlopen en ik bespreek met hardloopvriend Evert-Jan wat ik vorige week allemaal geleerd heb tijdens een paneldiscussie over cybersecurity.

Wij geloven net als economiestudenten graag in sprookjes, en aandeelhouders al helemaal. Elk boekjaar van elk bedrijf moet leiden tot groei: meer verkoop, meer productieve uren, meer spullen en vooral meer winst. Niet dat ik vind dat wij weer terug moeten naar de jaren dat wij in dierenhuiden op ons eten moesten jagen, maar er moet toch ergens een balans voor de economie te vinden zijn.

Er zijn avonden die je lang bijblijven. Avonden waarop het lijkt alsof een dikke mistlaag wordt opgetild om je zo de wereld te laten bekijken vanuit een ander perspectief. Voor mij kwam dat moment ergens in 2023 en het gebeurde in Almere Haven, of all places.

Vorige week ging ik naar Groningen waar ik te gast was voor een paneldiscussie over rechtvaardigheid en het energiebeleid. De eerste stelling waar wij over moesten debatteren was “energiearmoedebeleid is onzin” en mijn nekharen kwamen gelijk scherp overeind en alle zintuigen deden weer mee.

Het lijkt mij normaal dat het dividendbeleid van netbeheerders is afgestemd op het financiële resultaat én op de investeringsbehoefte. Met die eerste zit het meer dan goed. Maar de netbeheerders hebben te weinig geld om het noodzakelijke investeringstempo te financieren. Dan ga je toch geen dividend uitkeren?

Ik heb me ooit heel erg druk over iets gemaakt. Echt zo druk dat ik er wakker van lag en er buikpijn van had dat men niet inzag dat ik gelijk had. Wat de meeste mensen niet weten is dat ik vijfentwintig (ojee…) jaar geleden totaal niet bezig was met warmte en VvE’s maar me enkel bezighield met het verhandelbaar maken van duurzame energie.

Ik werd in de nacht van zaterdag op zondag wakker van sirenes in de verte. Zo te horen niet één maar meerdere voertuigen. Een grote brand, dacht ik geschrokken. Dat lijkt me echt een van de engste dingen die je mee kan maken: je huis tot de funderingen af te zien branden.