Column

Op de 22 bladzijdes van de Kamerbrief over de voorjaarsbesluitvorming over klimaat stond veel opgesomd waar wij drie jaar geleden niet eens van hadden durven dromen. Er wordt bij de verschillende ministeries hard samengewerkt aan het halen van de klimaatdoelen. Toch mist er iets, iets wat ook de klimaatactivisten allemaal zouden moeten missen.

Er zijn mijns inziens weinig onderwerpen die zich lenen voor een snelle quote als het gaat om de energietransitie en kernenergie is daarbinnen hét onderwerp dat zich het slechtste daarvoor leent. De afgelopen jaren heb ik rondom kernenergie de volgende zeven conclusies voor mezelf getrokken, die ik in 1.600 woorden samenvat.

Daar zitten wij dan, Hugo B en ik. In de kantine van de Tweede kamer. Wij hebben net wat te drinken besteld en wiebelen onrustig op een bankje. Het debat start om 13:00 uur en wij hebben dus nog 25 minuten vóór dat het begint. Wij zijn allebei zenuwachtig. Wij beslissen alvast naar de Suze Groenewegzaal toe te lopen om te kijken hoe wij straks willen gaan staan om de tekeningen uit de delen.

Vorige week vierde de wereld Internationale vrouwendag en ik kreeg op die dag tijdens een meeting te horen dat ik “wel heel intelligente vragen” kan stellen. En nee, maak je geen zorgen. Dit is niet die column.

Nergens in het eindrapport van de parlementaire-enquêtecommissie staat dat er vooral gezorgd moet worden dat niemand in het getroffen gebied een cent teveel krijgt. Waar komt toch die verlammende angst vandaan om per ongeluk een euro te veel te betalen? En denk niet dat er geleerd is van de situatie in Groningen, deze verlammende angst verspreidt zich als een virus.

Eigenlijk is dit de dag die je wist dat zou komen. Wie mij al langer volgt op sociale media weet dat ik mij verschrikkelijk veel zorgen maak om de toekomst van de Verenigingen van Eigenaren (VVE) in de energietransitie. Mijn doel is dat jullie na het lezen van deze column mijn zorgen delen en het kaf van het koren kunnen scheiden bij berichtgeving in de media en uitingen van Kamerleden wanneer de politiek zich gaat uitspreken over het onderwerp.

Eenmaal in de auto moet ik weer niezen en begin ik plotseling te huilen. Ik ben zo kwaad. Echt onvoorstelbaar BOOS. Het liefst reed ik nu naar Den Haag en ging ik de A12 met mijn Kia blokkeren. Of de minister bij zijn kraag pakken en hier naar toe slepen.

Mijn vader had altijd twee belangrijke levenslessen. Over eentje dicht ik misschien later nog een column, dus die houden jullie nog tegoed. Maar de andere les wil ik nu met jullie delen. “Il n’y a que les imbéciles qui ne changent pas d’avis.” Oftewel, voor wie Frans in de derde met opluchting heeft laten vallen: “Alleen domme mensen veranderen niet van mening.”

Ik geloof niet dat ik de enige was die tijdens de oudejaarsconference van Claudia de Breij met een brok in haar keel naar de spitzen van ballerina Olga Smirnova keek. De boodschap van De Breij klonk misschien voor velen deprimerend, maar ik put er juist hoop uit.

Toegegeven, ik hoopte gisterenavond lang deze column vanuit het perspectief van een ware winnaar te mogen schrijven. De Franse hanen hebben weliswaar lang gevochten: het mocht niet baten. Toch, mede gezien het feit dat de wereldbeker toch vaker naar Parijs mee is gereisd dan naar Amsterdam, voel ik dat ik deze column met enige autoriteit mag dichten.

Met het Klimaatakkoord heeft het kabinet reuzenstappen beloofd. Maar omdat wij ruimte laten aan lobby in combinatie met niet altijd gefundeerde weerstand en angsten, wordt het nu gedwongen om de zevenmijlslaarzen in de kast te laten. De conclusie is dat wij nu met een halfbakken energietransitie zitten.

Afgelopen dinsdagavond was ik te gast in Emmeloord, een eindje van huis. Ik was uitgenodigd bij een symposium van lokale ondernemers die afgelopen maanden een traject hebben gevolgd om beter in kaart te brengen wat zij al doen, maar vooral wat zij nog meer zouden moeten doen aan verduurzaming. Of ik een lezing wilde geven over de trends in de energietransitie. In pak ‘m beet een half uur, mét ruimte voor vragen.

De acties van de klimaatactivisten van de afgelopen weken wekt bij mij weerstand op en verontwaardiging: ik ben toch goed bezig? Ik werk toch elke dag aan de energietransitie? Maar deze mensen willen geen transitie, ze willen één grote aardverschuiving naar een ander systeem. Toch kom ik ze graag een keertje vegan pannenkoeken en thee brengen als ze weer eens ergens voor gaan liggen.

Over het algemeen zou je kunnen stellen dat ik vooraan zit in de groene kerk. Maar mijn geloof vertoont scheuren en dat vind ik erg ingewikkeld. Het begon toen iedereen die zonnepanelen had en dus naar hartenlust kon salderen op Twitter plaatjes deelde van hoeveel geld ze overhielden in deze tijden van crisis.

De vrouw loopt binnen. Ze heeft haar jas nog aan en stormt op mij af. Ik steek een hand uit. Ze neemt hem niet aan en staart naar mijn naambadge: “Wie ben jij? Ah, ik zie het al, jij bent mijn vijand.” Het is 20:30 uur, ik ben hier tot 22:15 uur en moet daarna naar huis rijden. Ik heb een hele dag achter de rug en mijn maag knort. “Zal ik u uitleggen hoe het coöperatieve model werkt, mevrouw?”