Uit de hoek

Ik werd in de nacht van zaterdag op zondag wakker van sirenes in de verte. Zo te horen niet één maar meerdere voertuigen. Een grote brand, dacht ik geschrokken. Dat lijkt me echt een van de engste dingen die je mee kan maken: je huis tot de funderingen af te zien branden.

Afgelopen week is aan de leden van De Windvogel bekendgemaakt dat ik mijn voorzittershamer tijdens de ALV van juni zal neerleggen. Een besluit dat lang zwaar op mijn geweten drukte. Hoe lang moet je iets hebben gedaan voordat je van jezelf (en de rest van de wereld) mag zeggen dat het genoeg is? Vijf jaar.

Thuis wordt de spot gedreven met mijn vele extra-curriculaire activiteiten. Ik weet ook niet precies hoe het komt, maar ik ben het prototype persoon dat veel baat zou hebben bij een cursus ‘Hoe zeg ik succesvol nee?’.

De Nederlandse cultuur hinkt op twee mentaliteiten. Aan de ene kant is er de dominee die gelooft in boetedoening en gedreven is door morele perfectie, aan de andere kant de koopman die vooral met een handelsgeest naar de zaken kijkt. Maar in de gebouwde omgeving houdt de koopman zich stil.

Vorige week werd de Wgiw aangenomen. Het idee dat je de gemeentes, met hun heel korte politieke periodes waarin impopulaire maatregelen kunnen worden genomen, zou opzadelen met een regie waar ze niet per se allemaal om hebben staan schreeuwen, vind ik bespottelijk.

Het functioneringsgesprek vormt het allergrootste dieptepunt van je werkjaar. Iedere keer opnieuw. Over het algemeen gegoten in mensonvriendelijke HR software waarin je vooraf moet schrijven hoe je zelf vind dat het gaat langs assen die weinig zeggen, zoals “core standards of excellence”. Nee, in de jaren als ZZP-er heb ik dit absoluut niet gemist.

Sinds 1 november van dit jaar ben ik gemeenteambtenaar. Het voelt nog gek en ik merk dat ik het ook een paar keer hardop tegen mezelf moet herhalen, maar het is toch echt zo: ik werk tegenwoordig voor een gemeente.

Hoewel de uitdagingen in de energietransitie tussen Frankrijk en Nederland misschien wezenlijk van elkaar verschillen, vertonen Frans en Nederlands toch veel overeenkomsten. Dat een zwaluw nog geen zomer maakt, kan ik gelukkig in beide talen succesvol uitdrukken.

Afgelopen week kon ik moeilijk in slaap komen. Mijn hoofd was helemaal vol van ‘de wécéwé’. Ik besef dat dit echt heel triest zal overkomen en ik hecht eraan om iedereen gerust te stellen dat ik, naast mijn werk, ook gezonde interesses hebt zoals hardlopen en boeken lezen.

Hoe fijn zou het zijn als je niets aan je huis hoeft te doen, je pakketten van el cheapo ali kan blijven bestellen zonder na te denken over de afstand die ze moeten afleggen en door wie ze zijn gemaakt en eeuwig van betaalbare energie voorzien kan worden zonder enige afstand te hoeven doen van ruimte of uitzicht? Free beer? Yes Sir!

Net toen alles klaar was, legde mijn wederhelft een uitgedraaide slide op mijn bureau. “Dít is wat je ze moet vragen!”, verklaarde hij. Zucht. Waarom doet hij dit altijd?

Vlak voor vertrek heb ik mijn man opgebiecht dat ik geen zin meer had in de zomervakantie. Geen zin meer in de bestemming.

Enkele maanden terug zat Laetitia Ouillet met een gezelschap van het ministerie van Binnenlandse Zaken in een podcaststudio, waar ze met een gestrekt been haar beklag deed over het Nationaal Programma Lokale Warmtetransitie (NPLW).

Onweer in de bergen is iets waar ik mijn hele jeugd bang voor ben gemaakt. Ik zal het weer in de bergen nooit onderschatten. Zeker niet sinds juli 2015, toen tijdens de Eiger Ultatrail de bliksem insloeg.

Vorige week werd ik heel even teruggeworpen in de tijd. Naar 2008, toen wij middenin mijn tweede zwangerschap de zolder lieten verbouwen. Nu moeten jullie weten dat ik ruime tijd geen neus had voor betrouwbare aannemers. En dan druk ik me nog voorzichtig uit.