Column

Afgelopen week is aan de leden van De Windvogel bekendgemaakt dat ik mijn voorzittershamer tijdens de ALV van juni zal neerleggen. Een besluit dat lang zwaar op mijn geweten drukte. Hoe lang moet je iets hebben gedaan voordat je van jezelf (en de rest van de wereld) mag zeggen dat het genoeg is? Vijf jaar.

Thuis wordt de spot gedreven met mijn vele extra-curriculaire activiteiten. Ik weet ook niet precies hoe het komt, maar ik ben het prototype persoon dat veel baat zou hebben bij een cursus ‘Hoe zeg ik succesvol nee?’.

De Nederlandse cultuur hinkt op twee mentaliteiten. Aan de ene kant is er de dominee die gelooft in boetedoening en gedreven is door morele perfectie, aan de andere kant de koopman die vooral met een handelsgeest naar de zaken kijkt. Maar in de gebouwde omgeving houdt de koopman zich stil.

Vorige week werd de Wgiw aangenomen. Het idee dat je de gemeentes, met hun heel korte politieke periodes waarin impopulaire maatregelen kunnen worden genomen, zou opzadelen met een regie waar ze niet per se allemaal om hebben staan schreeuwen, vind ik bespottelijk.

Het functioneringsgesprek vormt het allergrootste dieptepunt van je werkjaar. Iedere keer opnieuw. Over het algemeen gegoten in mensonvriendelijke HR software waarin je vooraf moet schrijven hoe je zelf vind dat het gaat langs assen die weinig zeggen, zoals “core standards of excellence”. Nee, in de jaren als ZZP-er heb ik dit absoluut niet gemist.

Mijn vriend Allard heeft altijd als eerste de nieuwste gadgets. Als het wat is, dan koop ik het een jaartje later ook en betaal ik aanzienlijk minder. Mijn stelling was altijd dat ‘early adopters’ te veel betalen en dat later kopen dus beter is. Met de nadruk op was!

Sinds 1 november van dit jaar ben ik gemeenteambtenaar. Het voelt nog gek en ik merk dat ik het ook een paar keer hardop tegen mezelf moet herhalen, maar het is toch echt zo: ik werk tegenwoordig voor een gemeente.

Het valt me van mezelf tegen dat ik onderdeel van het systeem ben geworden. Het systeem dat de echte doorbraak nog niet heeft kunnen forceren. Anderen – u dus – komen ook niet veel verder. Het is allemaal waar, maar van mij en ook van u mag het leiderschap verwacht worden om dit te doorbreken. Als wij het niet doen, wie doet het dan wel?

Hoewel de uitdagingen in de energietransitie tussen Frankrijk en Nederland misschien wezenlijk van elkaar verschillen, vertonen Frans en Nederlands toch veel overeenkomsten. Dat een zwaluw nog geen zomer maakt, kan ik gelukkig in beide talen succesvol uitdrukken.

Vorige week was ik, net als een aantal andere “experts”, uitgenodigd door de Vaste Kamercommissie voor Klimaat en Groene Groei om over dit onderwerp in gesprek te gaan. Eindelijk! Want wat ik tot nu toe gemist heb, is een dialoog met de politiek. En die zou dan nu echt komen.

Afgelopen week kon ik moeilijk in slaap komen. Mijn hoofd was helemaal vol van ‘de wécéwé’. Ik besef dat dit echt heel triest zal overkomen en ik hecht eraan om iedereen gerust te stellen dat ik, naast mijn werk, ook gezonde interesses hebt zoals hardlopen en boeken lezen.

Hoe fijn zou het zijn als je niets aan je huis hoeft te doen, je pakketten van el cheapo ali kan blijven bestellen zonder na te denken over de afstand die ze moeten afleggen en door wie ze zijn gemaakt en eeuwig van betaalbare energie voorzien kan worden zonder enige afstand te hoeven doen van ruimte of uitzicht? Free beer? Yes Sir!

In al het spektakel over asielbeleid bleven veel andere belangrijke dingen op de achtergrond. Voor mij was dat de verlaging van de energiebelasting op aardgas van 2,8 cent per kubieke meter. Ik begrijp daar eerlijk gezegd helemaal niets van.

Net toen alles klaar was, legde mijn wederhelft een uitgedraaide slide op mijn bureau. “Dít is wat je ze moet vragen!”, verklaarde hij. Zucht. Waarom doet hij dit altijd?

Vlak voor vertrek heb ik mijn man opgebiecht dat ik geen zin meer had in de zomervakantie. Geen zin meer in de bestemming.